دوره 1، شماره 1، 1402، صفحات 6 - 15

نویسندگان : سحر جعفری* ¹

چکیده :
عرفان (شهود) و عکاسی با هم یگانگی‌هایی دارند، که ما را قادر می‌سازد آنها را هم‌‌تراز با هم مقایسه کنیم. هنرمندِ عکاس، آنگاه که با تکیه بر قدرت مکاشفه و ادراک شهودی‌ خود حقایق هستی را درمی‌یابد و در لحظۀ قطعی، آن جلوه از جمال حق را که بر او آشکار شده، بر صفحۀ حساس فیلم ثبت می‌کند، در هیبت عارفی است که دریافت‌های آنی و الهامات خود از ذات حق تعالی را به زبانِ تمثیل به نظم و نثر بیان می‌کند. در همین راستا این مقاله که به روش تحلیلی_توصیفی و با بهره‌گیری از مطالعات کتابخانه‌ای انجام شده، در پی آن است تا با رویکردی عرفانی به مقولۀ عکاسی، به واکاوی نقاط مشترک در دو حوزۀ عرفان و هنر عکاسی بپردازد تا با تبیین این ریشه‌های مشترک، راه‌گشای هنرمند عکاس در بهره‌وری از سازوکار شهود عارفانه در بستر آفرینش آثار هنری‌ او باشد.

کلمات کلیدی :
شهود، عرفان، هنر، عکاسی